Mijn schilderijen vinden hun oorsprong in mijn taalervaring met mijn moeder, die al sinds mijn zesde aan zeer ernstige afasie leed. Haar manier van spreken was gereduceerd tot een vorm van vereenvoudigde taal: foute woorden, zinnen zonder duidelijke logica, maar desalniettemin vol betekenis. Het is in deze eenvoud – of verborgen complexiteit – dat mijn werk geworteld is.

Ik gebruik een eenvoudig kleurenpalet, basisvormen, een compositie die soms logisch is, soms niet. De beelden hoeven niet per se in de traditionele zin van het woord te “werken”. Waar het om gaat, is de weergave van een taal die is afgeweken, die is veranderd, iets anders is geworden – een andere manier van spreken, van zien. De elementen zijn er; misschien kunnen we ze gebruiken. Misschien niet.

Ze staan ​​los van de werkelijkheid, zijn direct herkenbaar, maar taal is vaak misleidend. Elk moment kreeg elk object een nieuwe naam, en wij moesten elke keer weer ontdekken wat de betekenis was.

Bij ons thuis bestond er niet zoiets als wetten in de taal. Alles was mogelijk. Poëzie had geen kind aan onze conversaties.

Dit is de vorm van (beeld)taal waarmee ik ben opgegroeid, en het is ook de vorm die ik probeer over te brengen in deze werken.

Simpel. Soms absurd. Soms begrijpbaar, soms niet. Doe het ermee, en trek er uw plan mee. Ik geef u iets.